Piętrowa kryjówka

Twierdza. Tak można śmiało było nazwać ten mały zapchlony budynek. Docelowo miał to pewnie być jakiś mały motel. Może dla gości pobliskiej restauracji. Właściciel jednak ledwo go skończył a splajtował i wystawił budynek na sprzedaż. Teraz kiedy ulice pełne są szwędaczy a pieniądze mają wartość stricte rozpałową budynek został przejęty przez paru ocalałych.

Była ich piątka. Pierwszą osobą o której warto wspomnieć jest nie kto inny jak właściciel restauracji. Pan John Smith. Siwiejący pięćdziesięciolatek o dość nienachalnej muskulaturze i długim czarnym niegdyś zadbanym wąsie. Zna się na zarządzaniu, gotowaniu, siedzeniu i wskazywaniu palcem. Z uzbrojenia posiada tylko nóż kuchenny. I mały rewolwer.

Drugą osobą był H4X0R. Prawdziwe imię i nazwisko brzmiało Mario Stoner. Młody ledwo siedemnastoletni chłopak. Mario jest typowym nerdem. Całe życie spędzał przy komputerze i książkach na przemian ucząc się i grając. W Życiu nie miał żadnej dziewczyny ani nawet bliższych znajomych. Mike jest przekonany że przeżył czystym przypadkiem. Niewysoki, chudy, rudy i w okularkach jest potężną skarbnicą wiedzy o fizyce informatyce i innych naukach ścisłych. Nie potrafi jednak nawet do końca zawiązać swoich butów. Sepleni.

    Trzecia jest Lola. Angelina "Lola" Fox. Czarnoskóra piękność lat dwadzieścia pięć. Lola jest... co w zasadzie nietrudno się domyślić po pseudonimie - dziwką. Jedną z pięknych kobiet zarabiających ciałem by przeżyć. Ponoć robiła to bo lubiła. Teraz zawód stracił na znaczeniu a Lola skrywa się z resztą w Twierdzy. Zmuszona w przetrwać na ulicy umiała posługiwać się pistoletem i nożem. Teraz zaś uzbrojona w Colt 1908 Vest Pocket .25 ACP walczy o przeżycie na ulicy której nie zna.

    Ostatni choć nie najgorsi. Mike I Scruff. Dwóch posranych typów przemierzających ulice miasta w stalowych zbrojach i walczący z apokalipsą zombie jak na rycerzy przystało.

Był poranek. Mike leżał sobie na nieco zdezelowanej kanapie i patrzył znudzonym spojrzeniem przez okno. Na parkingu człapało powoli paru szwędaczy. Wtem jeden przewrócił się o ciało innego lezącego z obciętą głową.
Obok jego legowiska leżał talerz ze śladami po zjedzonej fasoli z puszki. Był to jeden z pokojów który sobie przywłaszczyli. Ten był zdecydowanie największy, zapewne salon niedoszłego motelu. Oczywiście na piętrze.
Mike odwrócił głowę by spojrzeć do środka. Lola siedziała przed lustrem starając się rozczesać włosy. Mario nie było widać zaś John siedział właśnie w kuchni gdzie widać było jak przeszukuje szafki za czymś co może dodać do jedzenia.
-Scruff- mruknął pół głosem Mike w kierunku korytarza. -Chodź na chwilę-
Wiedział że przyjaciel gdzieś tam jest. Może Mario znowu zanudza go tłumaczeniem niemożności życia szwędaczy i jedną z miliona teorii czemu tak się dzieje.

"Ale on mnie wkurwia." To była pierwsza i nie ostatnia myśl z tysięcy podobnych, gdy Scruff słuchał ględzenia tego szczyla. Macał się po kieszeniach szukając zapalniczki, że też ten dzieciak nie palił i ognia nie nosił. Dalej nie mógł zrozumieć tego, po co go trzymali, przecież on się nawet na zewnątrz boi wyjść. "cipa." Gdy zapalniczka w końcu znalazła drogę do jego dłoni był szczęśliwy, mógł odpalić papierosa. Gryzący dym mile łaskotał go w ustach, następnie przełyku by w końcu znaleźć się w płucach i rozpocząć drogę powrotną. -Czekaj. O czym Ty w ogóle młody pierdolisz? O, sorry dzieciak Mike mnie woła. - Scruff uśmiechnął się niby przepraszająco, lecz głos przyjaciela był dla niego wybawieniem od udręki słuchania tego dzieciaka. Ruszył co dwa kroki zostawiając za sobą chmurę dymu. Gdy wszedł do pokoju rzucił przelotnie spojrzeniem na okno, to co zawsze, nic się nie zmieniło. -Co jest?

Mike przeciągnął się w międzyczasie. Wielkie cielsko na spokojnie opadło na kanapę zagłębiając się w nią jeszcze bardziej. Gdy Scruff wszedł do środka nieco się podniósł.
-Widziałeś tego?- spytał tym samym nieco ściszonym głosem i wskazał palcem za okno.
-Chyba miał wielkiego pecha gdy to się zaczęło- rzucił z uśmiechem. Palec wskazywał chudego mężczyznę w dość młodym wieku. Nadgryzioną miał twarz oraz pół ramienia. Trupiak szedł bardzo powoli kierując się w jakimś tylko sobie znanym kierunku. To co było ważne to fakt iż truposz przewracał się co parę kroków gdyż miał spodnie opuszczone do kostek oraz wyraźnie obsrane. Mike zaśmiał się cicho

Wzrok mężczyzny powędrował za palcem przyjaciela, zaś na jego ustach pokazał się uśmiech kiedy ujrzał nieszczęśnika. - Ciekawe tylko czy zesrał się przed czy po tym jak został ugryziony -Zaśmiał się cicho, cóż nie zawsze można było pozwolić sobie na widok umarlaka z fiutem na wierzchu i obsranymi gaciami. - Mike, możemy wypierdolić do nich tego dzieciaka? Robi się męczący. - Westchnął siadając na kanapie, dawno nie opuszczali tego budynku więc miał nadzieje, że przyjaciel go woła by wyjść stąd i znaleźć coś, najlepiej fajki. Jego papieros powoli się dopalał to też złapał dwa szybkie machy i peta wrzucił do jakiegoś wazonu. Odpalił następnego.- Niedługo będzie trzeba wyjść, kończy się żarcie.

Mike uśmiechnął się do przyjaciela klepiąc go po ramieniu.
-Dobrze wiesz że może się przydać. Zresztą dobrze wiesz że mało nas jest.- stwierdził krótko. Mikowi daleko było do rycerza w lśniącej zbroi dbającego o ocalałych. Jednak jakoś mu przeszkadzała wizja zabicia kogoś tylko dlatego że go drażni. No dobra, po prostu ten akurat był w ich stadzie.
-A wyjdziemy jutro. Chyba że chcesz jeszcze dzisiaj?- spytał unosząc się nieco z kanapy. Widać było jak stary mebel ulega pod ciężarem brodacza. No i że brodacz leżał już trochę w tej pozycji.
-Tylko trzeba by to jakoś zaplanować.- dodał. Zaraz jednak puścił przyjacielowi oczko i dodał ciszej -I wziąć dzieciaka