Carmen Berminger

Urodziła się w Abbeville, przeszło dwadzieścia trzy lata temu. Wychowywała ją matka, gdyż ojciec dowiedziawszy się o ciąży, na pożegnanie pozostawił jedynie pustą paczkę prezerwatyw i niedokończoną wódkę, po czym zwiał, gdzie pieprz rośnie. Cóż, matka Carmen, Nancy nigdy nie wybierała mężczyzn zbyt rozsądnie. W szczególności, kiedy Carmen była mała i w wieku szkolnych. Przez ich dom przewinęło się naprawdę wielu mężczyzn. Niektórzy jedynie na jedną noc, inni zostawali na kilka tygodni, bądź miesięcy. W każdym razie - Nancy nie miała najlepszej opinii wśród sąsiadów. Rodzice koleżanek Carmen nie pozwalali, aby przychodziły do niej do domu, bądź choćby bawiły się z nią. Kiedy poszła do szkoły wpierw uczyła się wyjątkowo pracowicie i pilnie. Była wyjątkowo inteligentną oraz pojętą dziewczynką. Kłopoty zaczęły się, kiedy zaczęła dojrzewać. Zawalała szkołę, wagarowała, wpadła w złe towarzystwo. W wieku lat piętnastu miała już pierwszy tatuaż i kilka kolczyków w prawym uchu. Liceum skończyła ledwo, ledwo - na studia nie poszła. Pracowała jako kelnerka, jej matka w fabryce tkanin i jakoś wiązały koniec z końcem.
Należy jednak wspomnieć o jednej, niezwykle istotnej rzeczy. Carmen uwielbiała muzykę. Od zawsze! Od maleńkości wciąż nuciła coś pod nosem, podśpiewywała, a kiedy podrosła zaczęła pisać piosenki (wpierw bardzo banalne i naiwne) i zaczęła chodzić na lekcje gitary. W liceum obracała się głównie w męskim towarzystwie. Nie lubiła innych dziewczyn, nie mogła znaleźć z nimi wspólnego języka. Była bardzo rockowa i przebojowa, chłopcy za nią przepadali. Zaprzyjaźniła się z Davy'm, Joe oraz Timem. Założyli zespół Insane Sin. Carmen pisała teksty i śpiewała, Davy grał na basie, Joe na perkusji, Tim zaś na pianinie. Rock alternatywny to była ich działka, zdecydowanie. Grali na balu maturalnym, a kiedy ukończyli szkołę zdecydowali się zajmować muzyką, choć nie było to specjalnie dochodowe. Grali w pubach i barach, ćwiczyli w garażach. I to dawało im siłę, czuli się nieziemsko. W międzyczasie Carmen wciąż się tatuowała i wodziła za nos mężczyzn, zyskując miano okolicznej femme fatale.
Kiedy nadeszła zaraza była w pubie. Mieli tam zagrać tego wieczora. Chłopców jeszcze nie było, kiedy zaczęło się piekło. Roy i inni zabarykadowali drzwi. Zostali odcięci od świata. Wydostali się kilka dni później. Od tamtej pory Carmen trzyma się z nimi. Życie mimo wszystko jest jej milsze od gnicia i rzucania się na żywe istoty.